Blog 5: Inle lake (en Naypidaw)

Gastschrijver Ivo:

Na vele (mislukte) pogingen van Yara om mij te overtuigen van het nut van blogs ben ik toch gek genoeg, wel op aandringen van Yara, begonnen met de blog over het Inlé meer. Ik zal proberen om de kwaliteit van de blogreeks in stand te houden. Het is uiteindelijk een beetje lang stuk geworden, maar dit komt misschien omdat we gewoon veel gedaan hebben. 

Zoals Yara al aangaf in de vorige blog, gingen we via Nay Pyi Taw naar het Inlé Lake. Dit is recentelijk (plotseling op 7 november 2005 door astrologen) benoemd tot hoofdstad van het land en vrij vertaald betekent het 'verblijfplaats van de koningen'. Dat staat tenminste in ons reisboekje. Verder dan 'Mingala Ba' en een grote glimlach reikt onze kennis van de Birmaanse taal niet. Al is dit toevallig in dit land meer dan genoeg voor een lang gesprek en vele andere vriendelijkheden met de bevolking. 

De hoofdstad doet, zeker vergeleken met het rest van het land, op een bepaalde manier eer aan zijn naam. Luxe woonwijken, gigantische hotels en resorts, enorme erg verlaten wegen maken dit een bijzondere plek, waar we tegelijkertijd ook niet lang hoeven te verblijven. Blijkbaar huist het ook de helft (200.000) van de soldaten van het land (wederom uit het boekje), al hebben wij er geen een gezien.

Uiteindelijk waren we binnen een half uur weer vertrokken met een andere bus naar het Inlemeer. Dit deel van de busrit was deels in de ochtend en na nog een paar keer indommelen waren we volop aan het genieten van het uitzicht. Dit deden we uiteindelijk tot aan ons hostel Aquarius Inn, wat een zeer leuke plantrijke tuin had (zag er beetje uit als de tuin van Paulien!).

Het Inlemeer is een van de grootste meren van Myanmar en er leeft zelfs een apart volk aan en op dit water; de Intha. Zij staan bekend om hun verschillende beroepen waarin zij zich gespecialiseerd hebben, zoals visser, smid, wever, juwelier en landbouw. Uiteraard allemaal redelijk standaard beroepen, maar volledig aangepast aan de mogelijkheden van de omgeving en de middelen. Landbouw doen ze aan de hand van mooie drijvende tuintjes (grappig gezicht) en dit voorziet enkele maanden aan de volledige vraag van het land. Uniek aan de Intha is de manier van roeien, zij staan namelijk rechtop en roeien met een been om de diepte in te schatten en hun handen vrij te houden. Op de bijgevoegde foto doet een visser het voor aan ons (de toeristjes). 

Dit is tegelijkertijd voor ons, maar zeker ook voor het gebied het grootste probleem. Rondom en op het hele meer is het veel toeristischer dan in het rest van het land. Nu valt het in het laagseizoen erg mee hoeveel toeristen er zijn, maar gezien alle accommodaties en de manier van handelen van de inwoners zelf is deze regio zeer bekend met het toerisme. Voor ons geeft dit een wat minder 'echt' gevoel, maar de gevolgen voor het gebied zijn veel groter. Het Inlemeer staat namelijk aan het begin van een ecologische crisis. Geen afvalverwerking, ontbossing voor hotels en gemotoriseerde bootjes zorgen ervoor dat het meer krimpt en het gebied vervuilt.

Dit klinkt alsof het meer al een zwarte smerige afvalhoop is, maar integendeel. De omgeving is prachtig en het varen heel aangenaam (wel goed moeten insmeren). Naast de motorbootjes is er dus niet echt iets van te merken. Het meer is omgeven met mooie bergen waar we zelfs, ja echt, wijngaarden bespeurden. In dit gebied wordt namelijk ook wijn gemaakt. Nadat we een massage (van een uur) in de woonkamer, een hutje, van een grote familie (waren niet aanwezig hoor) hadden gekregen hebben we uiteraard de wijn geprobeerd. 

De massage en wijn waren beide.. bijzonder. Het was mijn eerste echte massage, als de fysio en Yara niet meetellen, dus ik had nauwelijks verwachtingen. Dat we al onze kleren aan moesten houden omdat we nog niet getrouwd waren was eigenlijk tegenstrijdig met de enige verwachting die ik had. Bij Yara deed de massage soms pijn (zij had het oude vrouwtje) maar we vonden het beide wel erg lekker.

Na wat gegeten te hebben (niet bijzonder genoeg om te vermelden, behalve dan dat Yara aan de bediening vroeg voor meer spicy waardoor hij keek alsof ze gek was geworden en ze deed er nog een schepje bovenop door aan hem te vragen 'you like spicy?'. Hij kwam wel met een heerlijke zelfgemaakte peperprut aan!) gingen we op weg naar een café/cocktail bar waar ze meerdere wijnen verkochten van de regio. De verschillende rode wijnen, die we geproefd hebben, vonden we beide meer naar jonge Port proeven (zijn we sinds ons recente tripje naar Porto ook 'kenners' in). De witte wijn was minder te plaatsen maar een stuk frisser en fruitiger dan de wijnen die wij kennen. Heel leuk om te proberen en lekker om te drinken, het creëert toch een extra dimensie om streekproducten te nuttigen, iets wat we met eten eigenlijk ook altijd proberen. Na nog een lekkere 'Blue Dragon' en een 'Cucumber Fritz Fizz' (cocktails) waggelden we naar ons bed voor een goede nachtrust.

De dag erop gingen we met de boot over het meer en daar heb ik al deels over geschreven. Een van de bijzondere plekken waar we heen waren gegaan, was In Dein. Dit huisden namelijk op een heuvel een Pagode, maar veel interessanter waren de grote hoeveelheid ruïnes van hele oude stoepa's. Deze waren soms omgevallen en overwoekerd, zelfs bomen groeiden erop. Dit alles creëerden waarlijk een Indiana Jones gevoel. 

Uiteraard zijn we ook naar de lokale ambachten gaan kijken. De twee die vooral in het oog sprongen waren de sigarenmakerij en de weverij. Sigaren werden namelijk van soort bananenbladeren gemaakt en sommige met smaken (zoals honing, vanille, tamarinden, munt en rietsuiker), vooral het tempo waarin dit gebeurden (met de hand) was indrukwekkend. De weverij was heel bijzonder omdat het heel veel stof en kleding maakten met Lotus. Heel leuk hoe om te zien hoe ze het uit de steel haalden. Een leuk overhemd van Lotus en zijde viel helaas niet in het budget (217 dollar). Duur, maar niet als je weet dat ze 20 dagen doen over een kleine sjaal.

Na nog door de drijvende tuinen gevaren te hebben en een mooie houten klooster op het water bezocht te hebben gingen we weer terug. Snel een hapje gegeten (de tea leaf salad van Yara was heerlijk). Nu in de bus naar het mythische Bagan. We rijden langs en over de bergen en Yara merkt dit meer dan ik aan haar lichaam. 

Nog een huishoudelijke mededeling:
Indien je klikt op het kopje foto's bovenaan de site, zie je meerdere foto's die Yara heeft toegevoegd, maar niet specifiek aan een bepaalde blog heeft gekoppeld.